Mandalay's evening

..ေမ ၂

အဲဒီေန႕ ရဲ႕ လွပေသသပ္တဲ့ ညေနခင္းမွာ

သူက..

ပန္းႏုေရာင္ကၾကိဳး ၀တ္ရုံကို ျခယ္သျပီး

ၾကယ္အေပါင္း ျခံရံလို႕ တိမ္ေတြေပၚကခုန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ခန္းမေဆာင္ထဲ လွမ္းအတက္မွာ

အၾကည္႕တစ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳစားသြားခဲ့တယ္။

ေကာင္မေလးေရ...

နင့္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ျခယ္သထားတဲ့

ေကာင္းကင္မွာ

ငါ့အတြက္ဘာမွ မရွိတဲ့

နင့္ရင္ဘတ္ထဲက အျဖဴေရာင္ျခယ္

အနက္ေရာင္ပိတ္စ တစ္စ

လွစ္ဟ

နင္ ... ျပံဳးျပျပန္တယ္ ......

ၾကိဳးမရွိတဲ့ ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕ အသံကို

ဘယ္သူေတြ နားလည္မလဲ

အသံမသာခဲ႔ေသာဂီတ

အလြမ္းေတြကို ငါသတိတရ သိမ္းထားတယ္

ေၿမၿပင္မွာ တစ္ခါမွ မပြင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ ပန္းတစ္ပြင္႔

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပြင္႔ရဲေသာ ရက္စြဲတစ္ခု ေပါ႔

ဆက္ရန္ ..

Thit Sar Ni

(၁) ပဥၥ႐ူပဟူေသာ အေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္မွာ အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ (အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အဘြား ျဖစ္သူက ပဥၥ႐ူပအေၾကာင္း ပံုျပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပခဲ့ျပီးေနာက္၊ သံုးရက္ေျမာက္ညတြင္ ျဖစ္ပါသည္။) ထိုညက .. ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္အား ထံုးစံအတိုင္း ပိတ္ေပးရန္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမသည္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ျပီးလွ်င္ သူမိတ္ေဆြမ်ား ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ဖဲ၀ိုင္းသို႔ အျမန္ဆံုးျပန္သြားရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနပံုရပါသည္။ အေဖကမူ ဤအခ်ိန္ (ညကိုးနာရီ)တြင္ ျပန္ေရာက္ေလ့မရွိပါ။ တခါတရံ မိုးလင္းမွသာ ျပန္လာတတ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တက္ဒီကိုဖက္ကာ (ကၽြန္ေတာ္၏ အေမြးပြ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလး ျဖစ္ပါသည္) ျပတင္း၀မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ၀ိုင္းစက္၀င္းပသည့္ လမင္းၾကီးကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ပဥၥ႐ူပတစ္ေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚသို႔ ပ်ံ၀ဲ ဆင္းသက္လာေလသည္။ သူသည္ သေဘာေကာင္းပံုရကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေက်ာေပၚတင္၍ အေ၀းကို ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ တိမ္ေတြၾကားထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုး၀င္ေဖာက္ခြဲသြားခိုက္၊ လိမ့္က်မွာမေၾကာက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ ပဥၥ႐ူပက ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္သာယာလွပေသာ ေတာင္ထိပ္တြင္ ခ်ေပးပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေရာင္စံုပန္းေတြ ပြင့္ေ၀ေနကာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးမ်ား ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ၾကည္စင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား စီးဆင္းေနကာ ကေလးတခ်ိဳ႕က စမ္းေခ်ာင္းထဲက အေရာင္စံု ငါးကေလးမ်ားကို ရယ္ေမာရင္း လိုက္ဖမ္းေနၾကသည္။ ကေလးတခ်ိဳ႕က မနိမ့္မျမင့္ သစ္ပင္ေတြေပၚတက္ကာ ခ်ိဳေအးပံုရေသာ အသီးေတြကို ခူးဆြတ္စားေနၾကသည္။ ကေလးတခ်ိဳ႕က စိမ္းျမေသာ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္တြင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ေမာပန္းၾကလွ်င္ လွပေသာ ပံုစံဆန္းဆန္းကေလးမ်ားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ေခ်ာကလက္ သၾကားလံုး ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ကေလးေတြ ၀လင္ေအာင္ စားၾကရသည္။ မည္သူမွ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုပါ။ ထိုေနရာတြင္..
“မေျပးနဲ႔ ခလုတ္တိုက္လဲမယ္” “ဒါေတြ မစားနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးလိမ့္မယ္” “ဒါေတြမကိုင္နဲ႔၊ လက္ေတြေပကုန္မယ္” “အက်ယ္ၾကီး မရယ္ရဘူး” စသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားေနက်စကားသံမ်ားကို မၾကားရပါ။ ဟန္႔တားမည့္သူ မရွိေသာ ထိုအရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္ ကစားခ်င္တိုင္းကစား၍ စားခ်င္တိုင္းစားလိုက္သည္။ မိုးလင္းေသာအခါ အေအးပတ္ျပီး ရင္က်ပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားေနသျဖင့္ အိမ္ကို ဆရာ၀န္ပင့္ကာ ေဆးထိုးေဆးတိုက္ ကုသခဲ့ရေလသည္။ (၂) ဒုတိယအၾကိမ္ ပဥၥ႐ူပကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕သည္မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ သတၱမတန္း စာေမးပြဲက်သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ိုက္ႏွက္ကာ ထမင္းမေကၽြးဘဲ အခန္းတံခါး ပိတ္ေလွာင္ထားစဥ္ ျဖစ္သည္။ (၃) တတိယအၾကိမ္ သူ႔ကို ေတြ႕ရသည္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္ကာ အေရွ႕က ေရျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔ကား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အၾကီးမားဆံုးေသာ ဆံုး႐ံႈးမႈၾကီးတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ရကာ မၾကံဳဖူးေအာင္ စိတ္ပ်က္ႏြမ္းေလ်ာ့ေနခိုက္ ျဖစ္၏။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကၽြန္ေတာ္ စြဲလမ္းခ်စ္ခင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္လိုက္ေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ “ဟဲလို” ပဥၥ႐ူပဟာ ေရထဲက တက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုက္လိုက္ေလသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ရႊဲနစ္ေနကာ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားက ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ယိုစီးက်လ်က္ရွိသည္။ “ခင္ဗ်ားဟာ ေရထဲမွာလည္း ေနတာပဲလား” “ငါက ပဥၥ႐ူပေလ။ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ၾကည့္ရတာ အေငြ႔ပ်ံေတာ့မယ့္ ပံုလိုပဲ” “ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျငင္းလိုက္လို႔ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး”
“ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာ အရြယ္နဲ႔လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲတဲ့အရာပါကြာ။ မင္းသူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လို႔လား” “ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ခ်စ္ဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့ သိပ္ခ်စ္တယ္” “မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ”
“ႏွစ္ဆယ္” “ေနာက္ မင္း ဒီ့ထက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဆံုဦးမွာပါ” “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူကလြဲရင္ ခ်စ္လို႔ရမယ္မထင္ေတာ့ဘူး” “မင္းလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ ခံခ်င္တဲ ့လူငယ္ေလးေတြ ေျပာေနက် စကားပဲ။ လူငယ္ဘ၀ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုေပါ့။ ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားတာပါပဲ” “ခင္ဗ်ားသာ ပဥၥ႐ူပမဟုတ္ရင္ ဆြဲထိုးမိမယ္” “ဒီမယ္ ေမာင္ရင္ေလး၊ မင္းစိတ္ထိခိုက္ေနတာ သူ႔အခ်စ္ကို မရလို႔ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ျငင္းပယ္ခံရလို႔” “ဗ်ာ ျငင္းပယ္ခံရလို႔ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္၊ သူျငင္းတာက မင္းရဲ႕ မာနနဲ႔သိကၡာကို ထိပါးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။ မင္းဘ၀မွာ ဆက္ရွင္သန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျငင္းပယ္မႈေတြကို လက္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္။ ေလာကဆိုတာ ျငင္းပယ္မႈေတြက စိန္ေခၚဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အရပ္ပဲ။ မင္းဟာ ျငင္းပယ္ခံရလိမ့္မယ္။ မင္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ျငင္းပယ္လိမ့္မယ္” ထိုစကားမွာ မွန္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျငင္းပယ္မႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားသည္။ ဥပမာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔သြားရန္ ေလွ်ာက္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဗီဇာကို အပယ္ခံရျခင္း။ ကၽြန္တာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျငင္းပယ္ခဲ့တာေတြ ရွိလာခဲ့သည္။ ဥပမာ မိဘမ်ားက လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္ေသာ မိန္းကေလး။ (ထိုမိန္းကေလးကား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မလွပပါ)
ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲတြင္ အတန္ၾကာေအာင္ နစ္ေမ်ာေနျပီးေနာက္ သတိရ၍ ပဥၥ႐ူပကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္မွာကား ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ ဂယက္ကေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။ (၄) ဒီတစ္ခါေတာ့ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ လွမ္း၀င္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက ျမင္ကာ လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ “ေကာင္ေလး ဒီကိုလာကြ” ပဥၥ႐ူပသည္ ေခ်ာင္က်က် စားပြဲတစ္လံုးတြင္ထိုင္ကာ အရက္ေသာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔စားပြဲသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ “ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးလို႔ ေခၚတာကိုေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၃၅ ႏွစ္ရွိျပီ” ပဥၥ႐ူပက ျပံဳးလိုက္ကာ “ငါကေတာ့ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလးပိုက္ျပီး ငါ့ေက်ာေပၚ ခြစီးလိုက္လာတဲ့ ငါးႏွစ္သားကေလးလို႔ပဲ မ်က္လံုးထဲမွာ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတယ္” ထိုစဥ္က တိမ္ေတြၾကားထဲမွာ ထြင္းေဖာက္ပ်ံသန္းသြားရေသာ အေတြ႕အၾကံဳကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ပူေႏြးစြာ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခ်င္စိတ္ရွိေသာစိတ္ ကုန္ခန္းသြားတာကေတာ့ ၾကာေခ်ျပီ။ “ခု ဘာျဖစ္လာတာလဲ” “စီးပြားေရးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္လိုက္တာ သူ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရတယ္။ နာလန္ထူမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး” “ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အေနနဲ႔ မင္းက အရက္ေသာက္မလို႔ေပါ့ ဟုတ္လား” “ေအာင္ပြဲ။ ဟုတ္လား။ ဘာေအာင္ပြဲလဲ။ ေအာင္ပြဲဆိုတာဘာလဲ။ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ပ်က္သြားတာ ေပ်ာ္စရာလား။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေတာင္ ၀မ္းသာရမလား၊ ၀မ္းနည္းရမလား ေ၀ခြဲမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္” “မင္း မျပတ္သားတာပဲ၊ မင္းအေပၚ ဒီလူဟာ ေကာင္းမြန္ခဲ့ဖူးသလား” “သူ သာတုန္းကႏွက္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္” “အဲဒါ သင္ခန္းစာပဲ၊ ျပိဳင္ဘက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မငဲ့ညႇာနဲ႔ ေကာင္ေလး” “ျပိဳင္ဘက္ေတြကလည္း မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ငဲ့ညႇာမွာမဟုတ္ဘူး” ကၽြန္ေတာ္ မူးေအာင္ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ စားပြဲေပၚကို ေမွာက္လဲက်သြားသည္။ ပဥၥ႐ူပဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေတာ့ပါ။ (၅) မိတ္ေဆြတစ္ဦး ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ အေရးေပၚ ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရသျဖင့္ လူနာေမးရန္ ေဆး႐ံုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိသြားသည္။ မိတ္ေဆြလူနာကို သတင္းေမးျပီး ျပန္အထြက္တြင္ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပဥၥ႐ူပသည္ ခုတင္ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္လွဲေနကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားတြင္ ပိုက္ၾကိဳးေတြသြယ္ဆက္ ခ်ိတ္ဆင္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ခုတင္ေဘးနား ကပ္သြားေသာအခါ သူက မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိဟန္တူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ စတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေတြ႕တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္ ထင္တယ္” “ေအးကြ မင္းအခုဘယ္လိုေနလဲ” “ဒီလိုပါပဲ” သူက ျပံဳးသည္။ “ေကာင္းလိုက္တဲ့စကား။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒႆနမဆန္ဘူးလားကြ” “ခင္ဗ်ားဟာ ဆိုကေရးတီး ေသလို႔ ၀င္စားတာလား” “ေတာ္စမ္းပါ။ လူမိုက္ေတြသာ အဆိပ္ခြက္ကို ေသာက္မွာကြ။ ေျပာစမ္းပါဦး။ မင္းရဲ႕ ဒီလိုပဲက ဘယ္လိုလဲ” “ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ဒီေကာင္မေလးက ပထမ ေကာင္မေလးထက္ အစစအရာရာသာတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ပထမအခ်စ္ထက္ ပိုျပီးေလးနက္ ခိုင္မာတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ကေလးသံုးေယာက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္မွာ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ဖဲလည္း မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ အရက္လည္းျပတ္သြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးကလည္း အသင့္အတင့္ ေအာင္ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိသားစု ေနေလာက္တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒီလိုေနရတာကို ေက်နပ္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မေက်နပ္ဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ လက္မခံေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာကိုမွ မျငင္းပယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘာကမွ ျငင္းပယ္တာကိုလည္း မခံရေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ ေအာင္ပြဲလည္းမရွိဘူး။ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းလည္း မရွိဘူး။ အိပ္မက္လည္းမရွိဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလည္း မရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ” ပဥၥ႐ူပသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ မ်က္လံုးမ်ားေမွးကာ ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားမ်ားကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေနေလမလားမသိ။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေလးအနက္ မစဥ္းစားေစလိုပါ) သူ႔ကို ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘဲ သူ႔ခုတင္ေဘးက ကၽြန္ေတာ္ အသာအယာ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ထိုအၾကိမ္ကား သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ၾကံဳခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ရက္ကစ၍ သတင္းစာ၏ နာေရးေၾကာ္ျငာက႑တြင္ သူ႔အမည္ကို ေစာင့္စားရွာေဖြ ၾကည့္႐ႈေနခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ထက္တိုင္ေအာင္ပင္ ပဥၥ႐ူပါဟူေသာ အမည္ကို မေတြ႕ရေသးဘဲ ရွိေလသည္။ ~~~~~~~ သစၥာနီ

Story

အခုလို
လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲ
ငါ ပ်ိဳးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ
ၾကယ္တစ္ရာ ျခံရံျပီး ေၾကြက်သြားတယ္။

တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာျပီလို႔
မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို
တီးတိုးေျပာၾကားလိုက္တယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရ႕ဲ နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ
မီးခိုးမ်ားျဖစ္သြားမလားလို႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ျပီး ငါစဥ္းစားဘူးတယ္။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုျပဳစားဖို႕
အဘယ္ဘုရားထံ
နင့္လက္ေတြ ျဖန္႔ကားေတာင္းခံခဲ့သလဲ
ငါ့ရာဇ၀င္ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္။

ေလာကဓံဦးတုန္းက
အလြန္အၾကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ ... စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ
အသည္းကြဲတယ္ ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ့တဲ့ ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္ပါ။

သိုးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္နဲ႔
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ိဳးက
ငါ့ကို စီးမိုးထားတယ္။

စက္႐ုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရ႕ဲ မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကာၤတစ္ပိုင္းတစ္စ ႐ိွေနေလရဲ႕။
အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ
ငါ..... ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါ့မယ္
ခ်စ္ေသာ ဖဲၾကိဳး၀ါေလးရယ္။

လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလို
ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့
သူ႐ူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈေတြထဲ
ခု..... ရထားတို႕ဥၾသဆြဲလိုက္ၾကျပီ
ျပီးဆံုးသြားပါျပီ
အားလံုးျပီဆံုးသြားပါျပီတဲ့...။

ေ႐ွ႕ေလေတြ တိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို႕ရဲ႕ ျမရာပင္အိုၾကီးက
တုန္ယင္ခ်ည္႕နဲ႔စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္... ။

ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တလြင္လြင္နဲ႕
ထင္ေယာင္ ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ
နင့္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။

ထိပ္ထားရယ္
အီဂ်စ္ျပကၡဒိန္ထဲက
မိုးတိမ္ေတြ႐ြာမယ့္ေန႕
နင္နဲ႔ငါ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကရင္
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ။

ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကိုခိုစီးျပီး
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ၾကီးနဲ႔ တိုက္မိမွာ
စိုးရိမ္႐ွာသူ မဟုတ္ခဲ့
ဒါေပမယ့္
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ
တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
သစၥာ ကိုပဲ့တင္သံနဲ႔ပဲ ျပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ...။

ငါ့ကိုသတ္ ငါ့ရင္ဘက္ကို ထိုးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည္႕
ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လံုးပဲ ႐ွိလိမ့္မယ္။

၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ
ေထာင္း ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ျပီး
႐ုတ္ျခည္းေမွာင္အတိ က်သြားတဲ့
အႏၶတို႕ရဲ႕အိမ္အိုမွာ
ေတေလပီသစြာ ငါေနတယ္။

တိတ္ဆိတ္... ျပာလဲ့ေနတဲ့ည
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု႕ျပီး
... ကို ခ်စ္တယ္လို႕
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

အံု႕ပုန္းခ်စ္သီခ်င္းကို
မဆိုခ်င္ပဲဆိုရတာ
ေ႐ႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကို
ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ... လို႕
အက္ကြဲေနတဲ့ မယ္ဒလင္ၾကီးက
ငါ့ကို ေျပာျပတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕
မိုးကိုဆန္႕ေျမွာက္ထားတဲ့
မမီႏိုင္ေသာလက္ေတြဟာ
ဟိုး ... တုန္းကလိုပဲ
ငါ့ဆီမွာ ေျမမႈန္ေတြစြန္းထင္းလ်က္ပါပဲေလ။

လူဆိုတာ
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္ ရာ ညတညကို ပိုသတိရတတ္တယ္။

ငါေသသြားခဲ့လုိ႕႐ွိရင္
ငါ့ရဲ႕သခ်ႋဳင္းဂူမွာ
ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကိုသာ
မွတ္တိုင္အျဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အၾကြင္းမဲ့ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဟိုးငယ္ငယ္ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ျပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။

ငါ...သတၱိေကာင္းကင္မွာ ... နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္...
ႏွစ္...
သံုး...
အနက္႐ႈိင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။

ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာ မွ
ငါကလည္း အဓိအတိ ဖြားျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး ။

ေျမာက္ေလေသြးတိုင္း ေမႊးျမတဲ့ မ်က္ရည္နံ႕ေတြ
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လာရာလမ္းမွာ
ခုထက္ထိ သင္းပ်ံ႕ဆြတ္ေပေနတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူကမ်ား မွ်ေ၀ခံစားခဲ့သလဲ။

အိမ္အျပန္ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူ႕မွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူမိုက္လို႕ ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္

၁၉၉၃... ၁၉၉၄...
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးျမည္႕ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္...။

ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႔
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ ပံုျပင္
မျမင္ဘူးေသာေန႔မ်ား... ညမ်ား
ပိေတာက္ကိုင္းဖ်ားမွာ... ၀ပ္တြားစု႐ုံး
ငါ့ကို... ခ်ည္ထံုးခဲ့တာ
(ခု... အခ်ိန္တိုင္ေအာင္)
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို႕။

ျမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႕က
ေတြ႕ခဲ႔ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပစီေတြလို
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏိုင္တဲ့အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳးစားေမြးႏိုင္ခဲ့ျပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္ ၊ ေၾကးေခတ္
ညဴကလီးယားကင္ဆာ ၊အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ငါ ... ေၾကညာခ်က္တစ္ခုကေတာ့
နင့္ကို ထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာပါပဲ။

ထိပ္ထားရယ္
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဂႏၲ၀င္ပန္းပုရပိုဒ္မွာ
နန္းသံုးအကၡရာနဲ႕ျခယ္မႈန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို
စီရီသီကံုးေပးခ်င္တယ္။

နင့္အေပၚထားတဲ့ ... ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကိုဦးေမာ့ျပီး၀င္းပစြာ လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့
ေ႐ႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ။

ေက်ာင္းေ႐ွ႕က စံပယ္႐ံုမွာ
ဗီးနပ္ရဲ႕ နကၡတ္တို႕ တလက္လက္ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္း အတြင္းမွာ
လမင္းေလးသာခဲ့ဖူးတယ္။

ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕
ပန္း႐ုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလွ်ညိွးေခြ ... ေျဖမေျပသူေလးအတ႖ဳပတၱိ
ျမရာပင္ၾကီးသိပါတယ္။

ကမၻာဦးလူတို႕လည္း ( ဂူနံရံမွာ )
ငယ္ကြ်မ္းမ်က္ႏွာေ၀၀ါး
ပညာ႐ွိၾကီးမ်ားရယ္
ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႕
ငါ့ေပၚ မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး...။

ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခ်စ္တယ္လို႕
မေျပာရဲတဲ့ေကာင္
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့
ထိုသို႕ျဖင့္စကားမဲ့ေစသတည္း
ျမရာပင္ၾကီးရဲ႕
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ႕ အတူ
႐ုတ္တရက္ လန္႕ျပန္သြားတယ္။

ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာဘ၀
ဆႏၵရဲ႕ မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႕ ခ်စ္သူအတြက္ ပန္သစၥာ
ေၾသာ္ငါ့ကိုေလ
နားလည္ပါ နားလည္ပါ
နားလည္စမ္းပါ... ။

အဲဒီေန႕ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ့ကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို႕
ျမင္းကၾကိဳးတို႕ကို ျပင္လို႕ သလို႕ေပါ့

ဘာပဲေျပာေျပာ
ေ႐ႊနဲ႔စက္၀ယ္လို႕မရတဲ့
ေနာက္ဆံုးကလူရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳမွာ
သံမႈန္ေတြကပ္ပါေနရဲ႕
ငါ ... ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခ့ဲဘူး ။

ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚကစာနဲ႔စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚကစာကျမတ္တယ္တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္... ။

မင္းကေတာ့ဘာလဲလို႕
အႏၶေတြက ၀ိုင္းေမးေတာ့
၁...၂...၃...၄...၅...
ငါအကုန္စဥ္းစားတယ္။
၆...၇...၈...၉...၀
တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမ႐ွိဘူး ။

ေသြးနဲ႕ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို
နီလြ႐ွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့
ႏွလံုးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္းဆီ၀ိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ေရာက္တုိင္း ... ငါဂစ္တာတီးေနမယ္ ။

က်ဆံုးေတာ့မယ့္ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓားနဲ႕ ခ်စ္သူကို
ျပင္း႐ွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကို ငါ သတိရေနတယ္။

ထိပ္ထားေရ ...
ထိပ္ထားေရ ...
ထိပ္ထားေရ ...
သစ္ခုတ္သမား မ႐ွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ
ငါ ... လယ္သမားျဖစ္ခ်င္တယ္
နင္ .. ဘုရင္မ .. လာမလုပ္ရဘူးေနာ္

ေတာ္ေတာ္ၾကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္မပါလို႕
႐ြာဇနပုဒ္ရဲ႕ မိုးေရထဲမွာ
ငါ .. တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္။

ငါကလည္း ခက္တယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို႕ ေမးလာခဲ့ရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ .. ျငင္းတယ္ ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ကံ့ေကာ္႐ြက္ဖဲခ်ပ္ေလးေတြ
ေလာကၾကီးကို အမွ်ေ၀ရင္း
ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရတာ..
ၾကာျပီေကာေလ... ။

ေတာင္ညိဳမွာ ျပိဳတဲ့မိုးေတြ
နင့္မ်က္ႏွာေလးကို တိုးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္ကေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ ။

ေဟး ... ငါေျပာမယ္
အက္ဆစ္တိမ္းမိုးတို႕
မုတ္သုန္ကို ႏႈိးပါ
ဒီလူဆိုး အတြက္လည္း
မိုး ၾကမ္းတစ္စက္စက္႐ြာပါ .


မထိုက္တန္သူဆိုတာ
လြင့္ေျမာရမွာ ပါပဲ
ခြဲခြာျခင္းဟာ
ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကို
အဆိပ္ခ်ဳိေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသား တည္႕တည္႕ဆီ
ခ်ိန္႐ြယ္ ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္တယ္ ။

သက္ျပင္းေ၀ေ၀
ခေရတို႕ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ စကားမဲ့ည
ငါဟာ ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံခဲ့ရတဲ့
တစ္ျခမ္းပဲ့ လ ပဲျဖစ္တယ္ ။

အိမ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို
အ႐ုိးျပိဳင္းျပိဳင္း ညေနအိုက
ေျမကို႐ွိခိုး
ျမဴခိုးတို႕ ေျပာင္းအိညြတ္တြဲ
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕
ညရိပ္တို႕ မႈန္ေ၀ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္ ။

အခင္ဆံုး မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
အခင္ဆံုးေတြ အေၾကာင္းေတြေျပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ ... မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ ။

ျပီးေတာ့
ခ႐ိုးခ႐ုိင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္လည္ ဆန္းဆစ္မယ္ကြယ္ ။

အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကို လြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံ တစ္ခါရ႕ဲ
ျပန္မလာတဲ့သူတို႕
သိၾကဖို႕ေကာင္းတယ္။

ေလညွင္းကေလးေရ
ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကို
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြား႐ံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႕သည္းတုိက္ခတ္ေပးပါ။

ေလစီးထဲမွာ
ဖြာၾကဲလွပေန႐ွာမယ့္
သူ႕ရဲ႕ ေကသာဆံျမကို
အေ၀းကေန ႐ႈိက္ေမႊးလြမ္းဆြတ္ပါရေစဦးေနာ္ ။

အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို႕
နတ္ျပည္က႐ြာခ်တဲ့
ငါ့ အတြက္ အညတရမိုးေရ
ေနပါေစေတာ့ ။

အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ့ လ က
အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံ မလဲမီညျဖစ္တယ္ ။

ျမက္႐ိုင္းက
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ႔လက
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ၾကသလိုမ်ိဳး
႐ိုးသားစြာ တို႕ေ၀းလိုက္ၾကပါစို႕ ။

ခ်စ္သူကိုျမတ္ႏိုး႐ံုနဲ႕
အရာရာကို လက္ျဖန္႕မိုးေစာင့္ေ႐ွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု ... ျခြင္းခ်က္နဲ႔လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္ ။

ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရ အမွားေတြကို
လြယ္အိပ္ညိဳထဲထည္႕ျပီး
မီးအိမ္လက္ဆြဲ
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္ ။

ထိပ္ထားေရ ...
ကေခ်သည္တို႕ရဲ႕ေတးေတြနဲ႕
ျငိမ္းေအးေပ်ာ္႐ြင္ ထာ၀စဥ္ခ်မ္းေျမ႕ေစသား
ေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ျငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ
ငါ .... ဆုေတာင္းေပးေနမယ္ ...

ပန္းခူးရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနရင္း
စကားေျပာရင္း
သီခ်င္းေလးေတြဆိုရင္း
မင္း ... ငါ့ကိုေမ့သြားမွာပါ ။။။။