Thit Sar Ni

(၁) ပဥၥ႐ူပဟူေသာ အေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္မွာ အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ (အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အဘြား ျဖစ္သူက ပဥၥ႐ူပအေၾကာင္း ပံုျပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပခဲ့ျပီးေနာက္၊ သံုးရက္ေျမာက္ညတြင္ ျဖစ္ပါသည္။) ထိုညက .. ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္အား ထံုးစံအတိုင္း ပိတ္ေပးရန္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမသည္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ျပီးလွ်င္ သူမိတ္ေဆြမ်ား ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ဖဲ၀ိုင္းသို႔ အျမန္ဆံုးျပန္သြားရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနပံုရပါသည္။ အေဖကမူ ဤအခ်ိန္ (ညကိုးနာရီ)တြင္ ျပန္ေရာက္ေလ့မရွိပါ။ တခါတရံ မိုးလင္းမွသာ ျပန္လာတတ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တက္ဒီကိုဖက္ကာ (ကၽြန္ေတာ္၏ အေမြးပြ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလး ျဖစ္ပါသည္) ျပတင္း၀မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ၀ိုင္းစက္၀င္းပသည့္ လမင္းၾကီးကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ပဥၥ႐ူပတစ္ေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚသို႔ ပ်ံ၀ဲ ဆင္းသက္လာေလသည္။ သူသည္ သေဘာေကာင္းပံုရကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေက်ာေပၚတင္၍ အေ၀းကို ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ တိမ္ေတြၾကားထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုး၀င္ေဖာက္ခြဲသြားခိုက္၊ လိမ့္က်မွာမေၾကာက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ ပဥၥ႐ူပက ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္သာယာလွပေသာ ေတာင္ထိပ္တြင္ ခ်ေပးပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေရာင္စံုပန္းေတြ ပြင့္ေ၀ေနကာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးမ်ား ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ၾကည္စင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား စီးဆင္းေနကာ ကေလးတခ်ိဳ႕က စမ္းေခ်ာင္းထဲက အေရာင္စံု ငါးကေလးမ်ားကို ရယ္ေမာရင္း လိုက္ဖမ္းေနၾကသည္။ ကေလးတခ်ိဳ႕က မနိမ့္မျမင့္ သစ္ပင္ေတြေပၚတက္ကာ ခ်ိဳေအးပံုရေသာ အသီးေတြကို ခူးဆြတ္စားေနၾကသည္။ ကေလးတခ်ိဳ႕က စိမ္းျမေသာ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္တြင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ေမာပန္းၾကလွ်င္ လွပေသာ ပံုစံဆန္းဆန္းကေလးမ်ားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ေခ်ာကလက္ သၾကားလံုး ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ကေလးေတြ ၀လင္ေအာင္ စားၾကရသည္။ မည္သူမွ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုပါ။ ထိုေနရာတြင္..
“မေျပးနဲ႔ ခလုတ္တိုက္လဲမယ္” “ဒါေတြ မစားနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးလိမ့္မယ္” “ဒါေတြမကိုင္နဲ႔၊ လက္ေတြေပကုန္မယ္” “အက်ယ္ၾကီး မရယ္ရဘူး” စသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားေနက်စကားသံမ်ားကို မၾကားရပါ။ ဟန္႔တားမည့္သူ မရွိေသာ ထိုအရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္ ကစားခ်င္တိုင္းကစား၍ စားခ်င္တိုင္းစားလိုက္သည္။ မိုးလင္းေသာအခါ အေအးပတ္ျပီး ရင္က်ပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားေနသျဖင့္ အိမ္ကို ဆရာ၀န္ပင့္ကာ ေဆးထိုးေဆးတိုက္ ကုသခဲ့ရေလသည္။ (၂) ဒုတိယအၾကိမ္ ပဥၥ႐ူပကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕သည္မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ သတၱမတန္း စာေမးပြဲက်သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ိုက္ႏွက္ကာ ထမင္းမေကၽြးဘဲ အခန္းတံခါး ပိတ္ေလွာင္ထားစဥ္ ျဖစ္သည္။ (၃) တတိယအၾကိမ္ သူ႔ကို ေတြ႕ရသည္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္ကာ အေရွ႕က ေရျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔ကား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အၾကီးမားဆံုးေသာ ဆံုး႐ံႈးမႈၾကီးတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ရကာ မၾကံဳဖူးေအာင္ စိတ္ပ်က္ႏြမ္းေလ်ာ့ေနခိုက္ ျဖစ္၏။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကၽြန္ေတာ္ စြဲလမ္းခ်စ္ခင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္လိုက္ေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ “ဟဲလို” ပဥၥ႐ူပဟာ ေရထဲက တက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုက္လိုက္ေလသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ရႊဲနစ္ေနကာ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားက ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ယိုစီးက်လ်က္ရွိသည္။ “ခင္ဗ်ားဟာ ေရထဲမွာလည္း ေနတာပဲလား” “ငါက ပဥၥ႐ူပေလ။ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ၾကည့္ရတာ အေငြ႔ပ်ံေတာ့မယ့္ ပံုလိုပဲ” “ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျငင္းလိုက္လို႔ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး”
“ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာ အရြယ္နဲ႔လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲတဲ့အရာပါကြာ။ မင္းသူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လို႔လား” “ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ခ်စ္ဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့ သိပ္ခ်စ္တယ္” “မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ”
“ႏွစ္ဆယ္” “ေနာက္ မင္း ဒီ့ထက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဆံုဦးမွာပါ” “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူကလြဲရင္ ခ်စ္လို႔ရမယ္မထင္ေတာ့ဘူး” “မင္းလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ ခံခ်င္တဲ ့လူငယ္ေလးေတြ ေျပာေနက် စကားပဲ။ လူငယ္ဘ၀ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုေပါ့။ ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားတာပါပဲ” “ခင္ဗ်ားသာ ပဥၥ႐ူပမဟုတ္ရင္ ဆြဲထိုးမိမယ္” “ဒီမယ္ ေမာင္ရင္ေလး၊ မင္းစိတ္ထိခိုက္ေနတာ သူ႔အခ်စ္ကို မရလို႔ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ျငင္းပယ္ခံရလို႔” “ဗ်ာ ျငင္းပယ္ခံရလို႔ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္၊ သူျငင္းတာက မင္းရဲ႕ မာနနဲ႔သိကၡာကို ထိပါးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။ မင္းဘ၀မွာ ဆက္ရွင္သန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျငင္းပယ္မႈေတြကို လက္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္။ ေလာကဆိုတာ ျငင္းပယ္မႈေတြက စိန္ေခၚဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အရပ္ပဲ။ မင္းဟာ ျငင္းပယ္ခံရလိမ့္မယ္။ မင္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ျငင္းပယ္လိမ့္မယ္” ထိုစကားမွာ မွန္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျငင္းပယ္မႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားသည္။ ဥပမာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔သြားရန္ ေလွ်ာက္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဗီဇာကို အပယ္ခံရျခင္း။ ကၽြန္တာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျငင္းပယ္ခဲ့တာေတြ ရွိလာခဲ့သည္။ ဥပမာ မိဘမ်ားက လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္ေသာ မိန္းကေလး။ (ထိုမိန္းကေလးကား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မလွပပါ)
ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲတြင္ အတန္ၾကာေအာင္ နစ္ေမ်ာေနျပီးေနာက္ သတိရ၍ ပဥၥ႐ူပကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္မွာကား ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ ဂယက္ကေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။ (၄) ဒီတစ္ခါေတာ့ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ လွမ္း၀င္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက ျမင္ကာ လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ “ေကာင္ေလး ဒီကိုလာကြ” ပဥၥ႐ူပသည္ ေခ်ာင္က်က် စားပြဲတစ္လံုးတြင္ထိုင္ကာ အရက္ေသာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔စားပြဲသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ “ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးလို႔ ေခၚတာကိုေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၃၅ ႏွစ္ရွိျပီ” ပဥၥ႐ူပက ျပံဳးလိုက္ကာ “ငါကေတာ့ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလးပိုက္ျပီး ငါ့ေက်ာေပၚ ခြစီးလိုက္လာတဲ့ ငါးႏွစ္သားကေလးလို႔ပဲ မ်က္လံုးထဲမွာ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတယ္” ထိုစဥ္က တိမ္ေတြၾကားထဲမွာ ထြင္းေဖာက္ပ်ံသန္းသြားရေသာ အေတြ႕အၾကံဳကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ပူေႏြးစြာ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခ်င္စိတ္ရွိေသာစိတ္ ကုန္ခန္းသြားတာကေတာ့ ၾကာေခ်ျပီ။ “ခု ဘာျဖစ္လာတာလဲ” “စီးပြားေရးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္လိုက္တာ သူ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရတယ္။ နာလန္ထူမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး” “ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အေနနဲ႔ မင္းက အရက္ေသာက္မလို႔ေပါ့ ဟုတ္လား” “ေအာင္ပြဲ။ ဟုတ္လား။ ဘာေအာင္ပြဲလဲ။ ေအာင္ပြဲဆိုတာဘာလဲ။ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ပ်က္သြားတာ ေပ်ာ္စရာလား။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေတာင္ ၀မ္းသာရမလား၊ ၀မ္းနည္းရမလား ေ၀ခြဲမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္” “မင္း မျပတ္သားတာပဲ၊ မင္းအေပၚ ဒီလူဟာ ေကာင္းမြန္ခဲ့ဖူးသလား” “သူ သာတုန္းကႏွက္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္” “အဲဒါ သင္ခန္းစာပဲ၊ ျပိဳင္ဘက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မငဲ့ညႇာနဲ႔ ေကာင္ေလး” “ျပိဳင္ဘက္ေတြကလည္း မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ငဲ့ညႇာမွာမဟုတ္ဘူး” ကၽြန္ေတာ္ မူးေအာင္ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ စားပြဲေပၚကို ေမွာက္လဲက်သြားသည္။ ပဥၥ႐ူပဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေတာ့ပါ။ (၅) မိတ္ေဆြတစ္ဦး ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ အေရးေပၚ ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရသျဖင့္ လူနာေမးရန္ ေဆး႐ံုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိသြားသည္။ မိတ္ေဆြလူနာကို သတင္းေမးျပီး ျပန္အထြက္တြင္ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပဥၥ႐ူပသည္ ခုတင္ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္လွဲေနကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားတြင္ ပိုက္ၾကိဳးေတြသြယ္ဆက္ ခ်ိတ္ဆင္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ခုတင္ေဘးနား ကပ္သြားေသာအခါ သူက မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိဟန္တူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ စတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေတြ႕တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္ ထင္တယ္” “ေအးကြ မင္းအခုဘယ္လိုေနလဲ” “ဒီလိုပါပဲ” သူက ျပံဳးသည္။ “ေကာင္းလိုက္တဲ့စကား။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒႆနမဆန္ဘူးလားကြ” “ခင္ဗ်ားဟာ ဆိုကေရးတီး ေသလို႔ ၀င္စားတာလား” “ေတာ္စမ္းပါ။ လူမိုက္ေတြသာ အဆိပ္ခြက္ကို ေသာက္မွာကြ။ ေျပာစမ္းပါဦး။ မင္းရဲ႕ ဒီလိုပဲက ဘယ္လိုလဲ” “ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ဒီေကာင္မေလးက ပထမ ေကာင္မေလးထက္ အစစအရာရာသာတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ပထမအခ်စ္ထက္ ပိုျပီးေလးနက္ ခိုင္မာတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ကေလးသံုးေယာက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္မွာ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ဖဲလည္း မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ အရက္လည္းျပတ္သြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးကလည္း အသင့္အတင့္ ေအာင္ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိသားစု ေနေလာက္တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒီလိုေနရတာကို ေက်နပ္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မေက်နပ္ဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ လက္မခံေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာကိုမွ မျငင္းပယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘာကမွ ျငင္းပယ္တာကိုလည္း မခံရေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ ေအာင္ပြဲလည္းမရွိဘူး။ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းလည္း မရွိဘူး။ အိပ္မက္လည္းမရွိဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလည္း မရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ” ပဥၥ႐ူပသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ မ်က္လံုးမ်ားေမွးကာ ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားမ်ားကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေနေလမလားမသိ။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေလးအနက္ မစဥ္းစားေစလိုပါ) သူ႔ကို ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘဲ သူ႔ခုတင္ေဘးက ကၽြန္ေတာ္ အသာအယာ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ထိုအၾကိမ္ကား သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ၾကံဳခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ရက္ကစ၍ သတင္းစာ၏ နာေရးေၾကာ္ျငာက႑တြင္ သူ႔အမည္ကို ေစာင့္စားရွာေဖြ ၾကည့္႐ႈေနခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ထက္တိုင္ေအာင္ပင္ ပဥၥ႐ူပါဟူေသာ အမည္ကို မေတြ႕ရေသးဘဲ ရွိေလသည္။ ~~~~~~~ သစၥာနီ